Ludwik szczerze nienawidzi wszystkiego co wynaleziono po maszynie do pisania. Kiedy pokazałem mu swój profil na Facebooku, mało nie dostał apopleksji.
"Matko boska!" krzyczał. "Co się dzieje z tymi ludźmi? Czy naprawdę wierzą, że kogokolwiek obchodzi czym się prywatnie zajmują?! I o co chodzi z tymi awatarami?"
Rozmowy o nowinkach technologicznych i mediach społecznościowych są dla Ludwika bardzo stresujące. Robi się czerwony na twarzy i podnosi głos. Chyba ma za wysokie ciśnienie.
"Conabogasiędziejeztymiwszystkimiludźmi?"
"Proszę?" zapytałem. "Troszkę głośniej."
"Byłem wczoraj na Twitterze," wyznał. "Co na Boga dzieje się z tymi wszystkimi ludźmi?"
"Co masz na myśli?" zapytałem.
"Twitter to 50 milionów wpisów każdego dnia. Ludzie siedzą przy komputerach lub z komórkami w dłoniach i non-stop nadają, 'Jestem na przystanku. Autobus spóźniony 15 minut. Czekam w deszczu. Parasol czeka w domu.' Kto normalny wysyła takie komunikaty z komórki? Kto ma to czytać? Czy niektórym już totalnie odbiło? Każdy wokół rozpowiada o kreowaniu 'osobistej marki'. A niby co to ma być? Raport o punktualności komunikacji miejskiej? Archiwizowanie dla potomności każdej minuty swego nudnego życia? To tak jakby wszyscy przedszkolacy przenieśli się nagle do Internetu: gromada dzieci przekrzykujących się i przepychających, 'Ja! Ja jestem najmądrzejszy! Ja jestem najładniejsza! Patrzcie teraz na mnie!'. Kogo to obchodzi? Kto to zapamięta? Pomieszanie z poplątaniem!!!"
Ludwik złapał oddech.
"Chcesz powiedzieć, że nie przepadasz za Twitterem?" zapytałem nieśmiało.
"Nienawidzę Twittera!" - prawie płakał.
Dałem mu kilka minut, żeby doszedł do siebie... i powiedziałem:
"To znaczy, że niecierpisz też telefonu?"
"Do czego zmierzasz?" zapytał.
"Twitter to tylko narzędzie, takie jak telefon," powiedziałem. "Niektórzy przesadzają z aktywnością na Twitterze tak jak niektórzy za dużo rozmawiają przez telefon. Dzwonił ktoś do Ciebie z ofertą sprzedaży? Odebrałeś w środku nocy telefon od znajomego, który chciał pogadać o kłopotach z żoną? Rozmawiałeś z kimś kto nie miał nic ciekawego do powiedzenia? Masz znajomych, którzy dzwonią zbyt często?"
"To coś zupełnie innego," odpowiedział Ludwik. "To jest telefon."
"No to w takim razie na pewno nie lubisz poczty elektronicznej!" ciągnąłem lekko rozbawiony. "Niechciane oferty handlowe, bezwartościowe komunikaty, rozwlekłe informacje, niepotrzebne załączniki, ludzie, którzy w polu 'Wyślij' pomyłkowo naciskają 'Odpowiedz wszystkim'... Jeżeli nienawidzisz Twittera, musisz mieć podobny stosunek do e-maili."
"To nie to samo," dzielnie bronił się Ludwik. "To jest e-mail."
"Nie ma żadnej różnicy, Ludwiku," powiedziałem. "Twitter to jeszcze jedno narzędzie komunikacji. Ludzie będą je nadużywać jak niechciane ulotki w skrzynce pocztowej, natrętne e-maile, infantylne wpisy na Facebooku lub prymitywne reality TV."
"Chcesz powiedzieć, że LUBISZ Twittera?" zapytał z błyskiem w oku.
"Nie, ja lubię chilijskie wytrawne czerwone wino. Lubię spaghetti. Lubię ciasto ze śliwkami. Korzystam z Twittera tak jak z telefonu komórkowego, poczty elektronicznej, bloga i mojej witryny w Internecie. Biorę je takie jakie są, godzę się z ich wadami i staram się dobrze wykorzystywać. Tak jak prawie wszystkie inne rzeczy w życiu."
Zapanowała cisza. Ludwik zamówił kolejne piwo. Ekologiczne.
Po sześciu minutach milczenia zapytał cicho nie patrząc mi w oczy:
"Jeżeli założę konto na Twitterze, zapiszesz się do grupy moich znajomych?"
"Jasne," odpowiedziałem klepiąc go w plecy. "Przeczytam każdy Twój wpis, kolego. Jeśli masz coś ciekawego do powiedzenia, do rozmowy dołączy też wielu innych."
"Wątpię," odpowiedział.
"Ja też," pomyślałem, ale... nie powiedziałem tego głośno.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz